Complotdenken met Machteld Zee

Door Marcel Hulspas











 woensdag 12 oktober 2016, 

RECENSIE - Ach kijk, daar is het dan: taqiyya. Op pagina 64. Letterlijk betekent het: verdedigen. In de islam betekent het zoveel als: liegen over je geloof om aan de vijand te ontkomen. Binnen de islam speelt het begrip nauwelijks een rol, en wordt taqiyya meestal afgekeurd, maar in een boekje over de gevaren van de islam mag dit begrip niet ontbreken. Om duidelijk te maken dat moslims gewoon niet te vertrouwen zijn. Ze mogen immers liegen van hun geloof.

Ooit was dat een bekende antisemitische opmerking; tegenwoordig wordt het gezegd van moslims. Zo ook in ‘Heilige identiteiten’ van Machteld Zee. Na enige voorbeelden van verhullend islamitische taalgebruik, zoals de bewering dat de islam toch zo vredelievend en tolerant is, schrijft Machteld Zee: ‘Dergelijke double speak wordt theologisch gerechtvaardigd op grond van taqiyya.’ (Dat is dus onzin.)

Ze vervolgt: ‘Ik hoop niet dat ik te veel het idee geef dat er sprake is van een sinister complot, maar taqiyya houdt in dat moslims toestemming hebben om ongelovigen te misleiden.’ Zee hoeft zich helemaal geen zorgen te maken. Het idee dat ze zegt niet te willen geven, dat er een sinister islamitisch complot bestaat, ligt er in haar boekje duimendik bovenop.

Shariarechtbanken

Zee heeft zichzelf in zekere zin bezondigd aan taqiyya. Ze wist toegang te krijgen tot twee islamitische rechtbanken (sharia courts) in Engeland, en mocht een paar zittingen bijwonen. Dat had heel wat voeten in de aarde, maar dankzij de Londense hoogleraar rechten Maleiha Malik kreeg ze toegang.

‘Ik moest maar eens kijken, dan zou ik zien dat het allemaal reuze meeviel.’ Malik zal wel spijt hebben gekregen van haar medewerking, want het viel Zee helemaal niet mee. En wie zo’n rechtbank vanuit feministisch oogpunt bekijkt, kan alleen maar schrikken.

In vrijwel alle gevallen betreft het vrouwen die om verschillende redenen van hun religieuze huwelijk af willen. Als de echtgenoot (ondanks meerdere oproepen) niet aanwezig is, ligt de zaak eenvoudig. Dan is een scheiding snel uitgesproken. Maar als hij wél komt opdagen, en een scheiding weigert, dalen haar kansen tot praktisch nul. Het huwelijk blijft geldig en de vrouw blijft achter in wat wel wordt aangeduid als ‘huwelijkse gevangenschap’.

Zee beschouwt dit (terecht) als een vorm van discriminatie. Maar haar bezwaren tegen deze rechtbanken gaan dieper. Volgens haar vormen ze namelijk het begin van de islamisering van Nederland.

Hassan al-Banna

‘Heilige identiteiten’ bestaat uit drie delen. Het eerste deel waarschuwt de lezer voor de opmars van het islamitisch fundamentalisme in ons land. Daarbij besteedt Zee echter totaal geen aandacht aan Nederlandse fundamentalistische stromingen, moskeeën en maffe imams die hier opruiende toespraken houden (of in het geniep tweede en derde huwelijken sluiten).

Nee, de vreselijke voorbeelden komen van ver. Zo krijgen eerst de MoslimBroeders een veeg uit de pan. Dat wil zeggen, Zee zegt niets over de ideologie, tactiek en organisatie van de beweging, maar beperkt zich tot de constatering dat de oprichter, Hassan Al-Banna (1906-1949) een bewonderaar van Hitler was.

Al-Banna heeft de Führer ongetwijfeld geprezen, al was het maar om de Britse bezetters van Egypte te sarren. Maar Zee komt met de (rechts-Israëlische) drogredenering dat de beweging van meet af aan in de kern nazistisch was. Dat kun je zien aan de beginselen, schrijft Zee, ‘waarin onderwerping het belangrijkst is, jihadistische terreur niet slechts een tactiek is maar een doel op zichzelf, en waarbij sterven wordt verheerlijkt.’ Wat dit te maken heeft met de nazi-ideologie – ik zou het niet weten.

Saoedi-Arabië

Maar Zee richt haar scherpste pijlen op Saoedi-Arabië. Dáár kun je zien waar fundamentalisme toe leidt. Ze heeft helemaal gelijk. Niemand gaat vrijwillig naar wat Saoedische activisten omschrijven als ‘de grootste vrouwengevangenis ter wereld’.

Volgens Zee zijn de Saoedi’s de motor achter de islamisering van de wereld. Ze zouden ‘honderd miljard dollar’ hebben geïnvesteerd in de bouw van moskeeën en de uitgave van boeken. En ze zouden een geheime overeenkomst hebben gesloten met de Moslimbroeders om apart maar eensgezind de strijd aan te binden met de westerse wereld.

Zee vermeldt niet dat de Saoedi’s de Broederschap twee jaar geleden nog veroordeelde als een terroristische organisatie, en dat ze stonden te juichen toen de Egyptische president Sisi de Moslimbroeders met grof geweld onderdrukte. Maar dat zal allemaal onderdeel zijn van het complot.

Joesoef al-Qardawi

Daarna besteedt ze aandacht aan de invloedrijke theoloog/ideoloog Joesoef al-Qardawi, die een ‘stappenplan’ heeft opgesteld voor het verbreiden van de islam in delen van de wereld waar moslims in de minderheid zijn. Qardawi (die aardig wat bizarre uitspraken op zijn naam heeft staan), wil voorkomen dat die moslims in den vreemde hun geloof verliezen. Ze moeten zich bewust blijven van de superioriteit van de islam en deze ook uitdragen.

Uiteindelijk moet de ongelovige wereld om hen heen de islam en alles wat daar (volgens al-Qardawi) bijhoort, accepteren en respecteren. En hij is orthodox genoeg om te voorspellen dat als de ongelovigen zien hoe mooi de islam is, zij maar al te graag óók moslim zullen worden. Dit alles is niet meer dan een variant op de toekomstvisie van de Broederschap. Maar Zee vat deze als volgt samen (p.64) – het leest als de plot van Soumission van Houllebecq:

..het pad van de geleidelijke islamisering [is] gekozen om westerlingen niet af te schrikken. Die geleidelijkheid is ook zichtbaar in de strategie die hoort bij het eisen van respect voor de sharia van niet-moslims.

Zo moeten, volgens moslimfundamentalisten, eerst alleen moslims zich aan de sharia houden. Daarna dienen alle ‘leden’ van de moslim-gemeenschappen, ook als ze niet religieus zijn of als hun loyaliteit bij de nationale cultuur ligt, de sharia te eerbiedigen. Vervolgens wordt van niet-moslims gevraagd of ze zich eraan willen conformeren. In de laatste fase moeten niet-moslims vrij zijn van elke verdenking dat ze de sharia niet zouden respecteren.

Zee ziet de contouren van de shariastaat in de grote steden ontstaan (p. 62):

In Europa zullen we niet snel zien dat hele staten worden omgevormd tot shariastaat, maar we zien al wel shariastaatjes in wijken van grote steden waarop overheid en autoriteiten weinig of geen grip meer hebben. Molenbeek in België is een goed voorbeeld, en sommige banlieus in Parijs zijn meer en meer verworden tot no-go-area’s. De Haagse Schilderswijk is goed op weg. Echter, het creëren van shariastaatjes is niet voldoende voor de islamisten…

Jammer genoeg is deze dunne, gratuite opsomming van naampjes alles wat zij over dit immense gevaar te melden heeft.

Multiculturalisme

Het tweede deel van het boekje is een aanval op het multiculturalisme. En ook in dit deel zien weer dat merkwaardige afzwenken naar Verweggistan. Zee klaagt over Nederlandse multiculturalisten die de islam veel te goedgezind zijn, maar het blijft een abstract betoog. Niemand wordt met naam en toenaam aan de schandpaal genageld.

Als ze écht wil dat het debat hierover van start gaat, moet ze écht in de aanval gaan en mensen als Maurits Berger en Jesse Klaver bij name noemen en ongenadig op hun falie geven. Ze durft het blijkbaar niet.

In plaats daarvan krijgen we wat theoretische citaten van buitenlanders. En we worden geacht ons druk te maken over uitspraken van de Britse aartsbisschop en een Britse ex-rechter die jaren geleden hebben gezegd dat het mogelijk moet zijn dat er, naast de civiele rechtspraak, islamitische rechtbanken bestaan. Om in een religieuze behoefte te voorzien. Zee vindt deze pleidooien verwerpelijk.

En kom dan niet aan met het argument dat er ook katholieke en Joodse rechtbanken bestaan (en Anglicaanse, dat is waarom de aartsbisschop hierover begon), want volgens haar zijn shariarechtbanken iets totaal anders: het fundamentele verschil, schrijft ze, is dat die laatste onderdeel uit maken van een verwerpelijke ideologie met een sinister complot.

Knullige bijeenkomsten

Het derde deel van het boekje leunt op haar bezoek aan twee Britse shariarechtbanken. Die vormden ook de kern van haar promotieonderzoek, begeleid door Paul Cliteur.

Gezien de vele waarschuwingen in de eerste honderd pagina’s zal de lezer de nodige schokkende verhalen verwachten – maar wat ze beschrijft zijn knullige bijeenkomsten in achterkamertjes, waar brave moslima’s hun leed klagen en zogenoemde rechters vroom benadrukken dat het huwelijk heilig is en dat scheiden niet de bedoeling kan zijn. Soms is de zaak, zoals ik al zei, snel bekeken. Andere zaken slepen jaren voort. Het stelt allemaal bijzonder weinig voor.

Zijn moslima’s hiermee overgeleverd aan de sharia? Ten eerste, er zijn geen shariarechtbanken in Nederland. Heel soms zoekt een Nederlandse vrouw haar (islamitisch) recht in Engeland, maar in de meeste gevallen moddert men gewoon voort; wat voor fundi’s uiteraard moeilijk te verdragen is. Ze kiezen ervoor omdat ze goede moslims willen zijn – of voelen zich gedwongen hiervoor te kiezen omdat ze zo bekend willen staan, en zonder problemen willen hertrouwen.

Maar ondertussen moeten ze door de mangel van een vrouwonvriendelijk systeem. Ach, je moet maar bedenken: voor Rooms-katholieke of orthodox-joodse vrouwen die naar een religieuze rechtbank stappen – die zijn er wél in Nederland – om hun huwelijk keurig volgens de religieuze regels ontbonden te krijgen, is de gang van zaken vaak nóg lastiger. Orthodox-joodse vrouwen kunnen überhaupt niet scheiden.

Huwelijkse gevangenschap

Blijft het probleem (in alle drie groepen) van de huwelijkse gevangenschap. Getrouwd heten te zijn zonder dat je dat wilt. Zoiets is onrechtvaardig, vernederend en het kan op allerlei manieren, met name in het land van herkomst, problemen geven. Gelukkig is het sinds drie jaar mogelijk om in dat geval naar de civiele rechter te stappen, die de man dan kan dwingen om met het verbreken van het huwelijk akkoord te gaan.

Want in beschaafde landen geldt nu eenmaal: civiel recht gaat altijd boven het zelfverkozen religieuze recht. Zoals op de site van het Rooms-katholieke officialaat (de kerkelijke rechtbank) te lezen staat: ‘Een kerkelijke uitspraak laat alle rechten en plichten die voortkomen uit de uitspraak van de burgerlijke rechters onaangetast.’

Zee vermeldt dat ook. Ze is een bewonderaar van Shirin Musa, de vrouw die (met haar beweging Femmes for Freedom) als geen ander gevochten heeft om deze wetswijziging erdoor te krijgen. Huwelijkse gevangenschap is inmiddels net zo verboden als veelwijverij en genitale verminking. Ze lijkt zich echter niet te realiseren dat dergelijke resultaten haar hele overspannen complottheorie over de immer oprukkende islamisering volledig onderuit halen. Maar de Schilderswijk is goed op weg.

‘Gewoon een beetje uit je nek kletsen komt in elk vakgebied voor’, schrijft ze op pagina 89. Daar ben ik het helemaal mee eens.

– Machteld Zee, Heilige Identiteiten. Op weg naar een shariastaat?, Uitgeverij Querido, 150 blz., 18,99 euro.

http://sargasso.nl/complotdenken-machteld-zee/