Het vreemde richt ons te gronde
Het vreemde richt ons te gronde
Thierry Baudet pleit voor herwaardering van het vertrouwde
Thierry Baudet geniet elke keer weer van een landing op Schiphol. Zittend aan het raampje ziet hij Nederland aan zich voorbijtrekken: slootjes, akkers, velden, dorpjes, het IJsselmeer - Baudet is weer thuis: "Waar de mensen je taal spreken en waar je de gezichten kunt lezen. Waar je de weg weet in de stad. Komend vanuit het vreemde word je je bewust van het eigene."
Maar dit thuis, deze oikos, wordt in zijn ogen stukgemaakt door drie ontwikkelingen: door de tienduizenden immigranten die elk jaar Nederland binnenkomen, door de Europese Unie die ons Nederlanders de zeggenschap over ons leven ontneemt, en door het modernisme in de kunsten. Daarmee is de toon van het nieuwe boek van de jonge en spraakmakende historicus gezet: het is een aanklacht tegen het multiculturalisme, tegen Europa, en tegen alles wat nieuw is in de muziek, de architectuur, de schilderkunst.
Het boek borduurt deels voort op het proefschrift dat Baudet vorig jaar publiceerde over de aanval op de natiestaat die naar zijn mening vooral vanuit Brussel wordt ondernomen. De dissertatie was op z'n zachtst gezegd omstreden. Sommigen bejubelden het boek: het was gedurfd, provocerend, de euroscepticus Baudet bracht leven in de brouwerij, ging zelfbewust en met kennis van zaken het debat aan met wetenschappers en politici die wel in het Europese project geloofden.
Anderen vonden het boek beneden peil. De Leidse historicus Wesseling was van mening dat Baudet de begrippen nationalisme en imperialisme door elkaar had zitten klutsen. Hij noemde de stellingname van de promovendus 'een vorm van aandacht vragen'.
Baudet heeft zich van de kritiek weinig aangetrokken. Hij ontpopt zich steeds meer tot een felle tegenstander van de Europese eenwording. Zo is hij nauw betrokken bij het initiatief voor een referendum over de EU.
Ook in 'Oikofobie' toont Baudet zich een geharnaste opponent van het Europese project. Maar afgezet tegen de reputatie die de historicus nu al heeft is dit boek een zware teleurstelling. Er staan aanvechtbare stellingen in, zoals dat 'de euro' verschillende lidstaten aan de rand van de economische afgrond heeft gebracht. We mogen aannemen dat Baudet daarmee onder andere Griekenland bedoelt. Maar dat land is niet door de euro bijna failliet gegaan, maar door eigen economisch-financieel wanbeheer, en door bij de toetreding tot de EU keihard te liegen over de staat van de economie.
Ergerlijker is dat het boek, opgedragen aan Baudets geestverwant Jaffe Vink, de vroegere chef van deze bijlage, voor een groot deel opgewarmde kost is. Het is vooral een verzameling columns en artikelen. Sommige zijn twee jaar oud, en daarom sterk gedateerd. Ook keren onderwerpen tot vervelens toe terug. Zo maakt Baudet drie columns achtereen de kachel aan met het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg dat zich steeds vaker met nationale zaken bemoeit waar het volgens de auteur niets mee te maken heeft. Het is 'een allesverslindend monster' geworden.
Baudet voert zijn strijd tegen het modernisme op werkelijk alle fronten. Zo is hij een verklaard tegenstander van gebruik van vibrators en andere hulpmiddelen, althans door mensen die een relatie hebben; vrijgezellen mogen wat hem betreft in bed doen en laten wat ze willen. Geliefden dienen zich sowieso te onthouden van zelfbevrediging, zeker als de gedachten daarbij uitgaan naar een ander dan naar de eigen partner: "Omdat ze beide het loslaten van de seksuele exclusiviteit betreffen, is er geen fundamenteel verschil tussen masturberen en een slippertje buiten de deur."
In de conclusie van het boek trekt Thierry Baudet alle registers open en schildert hij een inktzwart toekomstbeeld. Als we doorgaan op de heilloze weg van het multiculturalisme, de Europese eenwording en het modernisme in de kunsten, dan wacht ons een nieuwe Middeleeuwen, met een standenmaatschappij (de kosmopolitische elite versus de 'onderbuikers') en een herinrichting van het imperiaal gezag, nu via de keizerlijke decreten uit Brussel. En door het modernisme in de kunsten raken mensen steeds verder ontworteld.
Baudet is beslist een aanwinst voor het publieke debat. Maar de dertigjarige auteur wordt minder interessant als hij steeds op hetzelfde aambeeld blijft hameren.
Thierry Baudet: Oikofobie. De angst voor het eigene. Prometheus/Bert Bakker, Amsterdam; 248 blz. euro 14,95\\
https://www.trouw.nl/nieuws/het-vreemde-richt-ons-te-gronde~bbdf6725/
Reacties
Een reactie posten