Bij de vorming van het kabinet wijken principes voor ijdelheid
Bij de vorming van het kabinet wijken principes voor ijdelheid
Bij het vormen van het nieuwe kabinet is het kennelijk héél moeilijk nee zeggen tegen een beroep op het landsbelang, schrijft Thijs Broer, en verliezen principes het al snel van de ijdelheid.
Toen uitgerekend topambtenaar Dick Schoof, oud-AIVD-directeur en voormalig Nationaal Coördinator Terrorisme en Veiligheid, een paar weken geleden beschikbaar bleek om premier te worden van het nieuwe kabinet, kon je het op je vingers natellen. Hiermee was een forse barrière geslecht voor andere aspirant-bewindslieden: als Dick premier zou worden, zou het allemaal wel meevallen met de gevreesde populistische bende. En ja hoor. De ene na de andere aspirant-bewindspersoon kwam de afgelopen dagen uit de hoge hoed.
Eppo Bruins bijvoorbeeld, de man die ooit zijn lidmaatschap van het CDA opzegde vanwege de samenwerking van die partij met de PVV en als Kamerlid voor de ChristenUnie de afschaffing van de dividendbelasting aan het begin van Rutte III nog ‘een hele meloen om te slikken’ noemde, vindt het nu opeens geen enkel probleem meer medeverantwoordelijk te worden voor het ‘strengste migratiebeleid ooit’: precies waar zijn eigen partij zich vorig jaar nog zó principieel tegen verzette dat het kabinet voortijdig ten val kwam. Nu Eppo Bruins minister van Onderwijs mag worden, horen we hem niet meer over meloenen.
Nog zo één: Judith Uitermark, de voormalige rechter die afgelopen jaar binnen de NSC-fractie nog bekend stond als één van de meest principiële tegenstanders van samenwerking met de PVV, heeft zich kennelijk over haar bezwaren heen gezet nu de zorgen over de rechtsstaat tijdens de formatie zijn bezworen op een A4’tje en ze minister van Binnenlandse Zaken kan worden – net als haar fractiegenoten Eddy van Heijum, beoogd vicepremier en minister van Sociale Zaken, en Caspar Veldkamp, de oud-diplomaat die straks zijn intrek mag nemen op Buitenlandse Zaken. Enige maanden geleden was de inzet van de gehele NSC-fractie nog een extraparlementair kabinet ‘op zo groot mogelijke afstand van de Kamer’. Hou dat maar eens vol als je er zelf als Kamerlid in plaatsneemt.
Bij het vormen van het nieuwe kabinet is het kennelijk héél moeilijk nee zeggen tegen een beroep op het landsbelang, en verliezen principes het al snel van de ijdelheid.
Ook van Sophie Hermans, voormalig politiek assistent van Mark Rutte, Kamerlid voor de VVD sinds 2017 en kortstondig fractievoorzitter, kon je je tot voor kort niet voorstellen dat ze ooit in een kabinet met de PVV zou plaatsnemen. Nog geen twee jaar geleden was het Geert Wilders die haar in de Kamer aan het huilen bracht door haar weg te zetten als ‘assistent-tassendrager’ van Rutte – de man die na zijn mislukte eerste kabinet met gedoogsteun van Wilders samenwerking met de PVV consequent buiten de deur had gehouden. Maar ja, de politieke situatie is veranderd: ook de eeuwig wendbare Rutte zelf zegt nu groot vertrouwen te hebben in de nieuwe coalitie – net als zijn voormalige tassendrager dus.
De grootste verrassing is misschien nog wel David van Weel, tot op heden assistent-secretaris-generaal bij de NAVO en voormalig raadsadviseur van genoemde Mark Rutte, die op zijn beurt naar alle waarschijnlijkheid zelf weldra naar het NAVO-hoofdkwartier verhuist: met David van Weel als minister van Justitie en huidig VVD-Kamerlid Ruben Brekelmans op Defensie heeft Rutte er een paar korte lijntjes met het kabinet bij. Het zou dan ook niemand verbazen als er de afgelopen dagen een paar telefoontjes met de oude Nokia zijn gepleegd met de aspirant-bewindslieden van de VVD.
En zo staat dit gezelschap straks op het bordes met Mona Keijzer, beoogd minister van Volkshuisvesting voor de BBB, die tijdens de coronacrisis tot opluchting van vrijwel de gehele ministersploeg uit het kabinet en uit het CDA werd gegooid, maar vervolgens weer opdook als ‘premierskandidaat’ van Caroline van der Plas, en tijdens de formatie weinig anders gedaan schijnt te hebben dan hameren op een kabinetspost voor: zichzelf.
En met de politieke avonturier en voormalige hotelmanager Dirk Beljaarts, die als directeur van Koninklijke Horeca Nederland in coronatijd ten strijde trok tegen de ‘symboolpolitiek’ van de overheid en het een goed idee vond dat Nederland een apart ministerie van Horeca, Reissector en Evenementenbranche zou krijgen met hemzelf aan het hoofd. Nu mag hij als minister van Economische Zaken voor de PVV zonder enige politieke of bestuurlijke ervaring gaan bewijzen dat hij het departement niet louter ziet als vehikel voor de belangen van zijn bevriende horecabazen.
En niet te vergeten met PVV-parlementariër Marjolein Faber, die door Wilders naar voren werd geschoven als minister van Asiel en Migratie nadat Gidi Markuszower niet door de veiligheidscheck was gekomen, naar alle waarschijnlijkheid vanwege banden met de Mossad, waarvoor de AIVD al waarschuwde toen Markuszower voor het eerst op de kieslijst verscheen. Faber werd niet alleen bekend door haar ijzerenheinige gehamer op de gevaren van migratie in de senaat en de tirade waarin ze stelde dat Mark Rutte en Dilan Yeşilgöz tot de ‘vijfde colonne’ zouden behoren, maar ook door nepnieuws dat ze ooit via Twitter verspreidde over de dader van een steekpartij in Groningen die een ‘Noordafrikaans uiterlijk’ zou hebben, waarna bleek dat de dader gewoon een verwarde man was, en Faber weigerde haar bericht te verwijderen: ‘Mijn tweet klopt!’
Het zullen je collega’s maar zijn in de ministerraad.
Bij het vormen van het nieuwe kabinet is het kennelijk héél moeilijk nee zeggen tegen een beroep op het landsbelang, en verliezen principes het al snel van de ijdelheid.
https://www.vn.nl/nieuwe-kabinet-principes-ijdelheid/
Reacties
Een reactie posten